En çıplak halimiz

Hiçbirimiz çıplak değiliz.

En çıplak halimiz bile öylesine örtülmüş ki giysilerle, maskelerle…

Üstümüzdekiler filtremiz olmuş hayatı yaşarken.

Tüm güzellikler içimize geçememiş o yüzden, takılıp kalmışlar bir yerlerde.

İş, okul, kıskançlık, hırs, para, çıkar, kavga derken öylesine kalınlaşmış ki derimiz, en çıplak halimizle yaşamanın nasıl bir şey olduğunu unutmuşuz.

***

O yüzden, tüm zırhlarımızı üzerimizden atmak, hayatı hissederek yaşamak gerekir bazen. Kim olduğumuzu hatırlamak gerekir.

Bisikletine binerek Türkiye’nin sınır bölgelerini cebinde tek kuruş olmadan gezen Hasan Söylemez kişisel blog‘unda şöyle diyor:

“Yola parasız çıktım. Çünkü hem kendimi hem de insanları en çıplak halimle tanımak istiyordum. Kimine göre ütopik kimine göre ise mazoşistçe görünen bu yolculuk; bana göre insani ve ulvi bir yolculuktu. Kendi bedenimden burnuma gelen ceset kokusundan arınıyordum.

… Kaçınız sofrada yemek yemenin hazzını hissederek doya doya yaşıyorsunuz?

… İnsan kendi içine doğru bir yolculuk yapmak istiyorsa fiziksel olarak da bir yolculuk yapmalı. En zoru nedir biliyor musunuz? İnsanın kendisiyle yüzleşmesidir. Yolculuk esnasında bunu yaşamanız kaçınılmazdır. Bazen kendinizden nefret edersiniz bazen de gurur duyarsınız. Geçmişinizle, hayatla insanlarla hesaplaşırsınız. Kendinizle müthiş bir savaş içerisindesiniz. En can acıtıcı darbeleri vurduğunuz gibi kanayan yaralarınızı da kendiniz tedavi edersiniz…”

***

En çıplak halimizi mutlaka tanımalıyız.

Hayatı en çıplak halimizle bir kez olsun içimize çekmeliyiz.

Ancak bu hazzı yaşadıktan sonra üstümüzdeki giysilerin hükmettiği değil, giydiklerimize hükmeden biri olabiliriz.