Yalnızların Gücü

Aşağıdaki yazı, 17 Mart 2011 tarihli Habertürk gazetesinde yayınlanmış ve köşe yazarı Elif Şafak’a aittir. Yazıyı ana mesajı bozmamaya çalışarak biraz kısalttım. Orjinal yazıya buradan da ulaşabilirsiniz.

Önceki yazılarımda da birçok kez vurguladığım “insanın kendisiyle başbaşa kalmasının önemini” vurgulayan değerli bir yazı. Okumanızı öneriyorum.

The Boston Globe‘da bu hafta çarpıcı bir yazı çıktı, gözlerden kaçmış olabilir. Başlığı ilginçti: “Yalnızların Gücü.”

Makalede, başta Harvard Üniversitesi’nde olmak üzere, şu anda yürütülen çeşitli bilimsel araştırmaların yayınlanan sonuçlarına atıfta bulunularak şöyle bir sav geliştiriliyor: “Yalnız çocukların, tek başına kalabilen gençlerin ve genelde yalnız olan insanların empati gücü, sürekli sosyalleşenlere kıyasla daha yüksek çıkıyor.”

Bir başka ifadeyle, durmadan grup psikolojisiyle hareket eden, kendini bir kolektivitenin parçası olarak gören ve bunun dışında bağımsız bir kimlik kuramayan insanlar, hangi kesimden olurlarsa olsunlar, ara ara yalnız kalabilen insanlara kıyasla empati kurmakta, başkasına tolerans göstermekte ve farklılıklara anlayış ve şefkatle bakabilmekte daha geride kalıyorlar.

… Birkaç ayrı üniversitede yapılan deneylerde, tam tersine, yalnız kalan insanların kalamayanlara göre daha mutlu ve daha uyumlu tipler oldukları belirleniyor. Devamlı başkalarıyla vakit geçirmenin insanın zihnini yoran, hatta moralini yıpratan bir yanı var.

…

Etrafımızda başkaları varken, kalabalıklar içindeyken kendimizi daha korunaklı addediyoruz. Ya da daha başarılı. Daha karizmatik. Daha mutlu. Etrafa da bu gözle bakıyoruz. Birbirimizin yalnızlıklarına saygı göstermiyoruz. Bir kafede, mesela bir parkta, şehir meydanında, üniversite kampusunda, kendi kendine oturup bir şeyler karalayan, okuyan, düşünen, içine çekilen insan ne kadar az.

Halbuki sanat, felsefe, edebiyat, düşünce, derinlik hep o yalnızlıklardan çıkıyor. Kendimizle baş başa kalabildiğimiz ender anlardan..

– Elif Şafak