Sınır zihinde …sanmıştım, yanılmışım

Çünkü sınırın bürokraside olduğunu öğrendim geçen hafta.

Buyukgokcesu.com takipçileri bilirler, neredeyse tam 1 sene önce şimdinin Microsoft, eskinin Google çalışanı dostum Onur ile İrlanda’yı en batıdan doğuya bisikletle geçmiştik. Ve bu maceranın ardından “Sınır nerede?” yazısını yazıp şöyle demiştim:

Hayatımız boyunca karşımıza çıkan engellerin çoğunluğu kendi koyduğumuz sınırların dayatmalarıdır.

Buna yeni bir satır ekliyorum:

Hayatımız boyunca karşımıza çıkan engellerin bazıları da bürokrasidendir.

Niye mi böyle düşünüyorum?

***

Bisikletle 220 km yol yaparak Galway’den Dublin’e gelmemizin ardından şunu  söylemiştim:

Bir sonraki hedefimiz Dublin’den (İrlanda Cumhuriyeti) Belfast’a (Birleşik Krallık) ve daha kuzeyine geçerek gerçek anlamda “sınırlar ötesi” bir yolculuk yapmak.

İşte bu hedefi gerçekleştirmek için geçen haftasonu Google’dan 6 takım arkaşımla birlikte (Derk, Catherine, Jean-Regis, Colin, Jordy, Justin) yola çıktık. 2 Hollandalı, 1 Fransız, 1 Amerikan, 2 İrlandalı ve 1 Türkten oluşan bir ekiptik, ama hedef tekti: Afrika’da 10 çocuğun 2 senelik okul masrafını karşılamak için 1500 Euro toplamak (Hala bağış yapmak mümkün. Destek olmak isteyenler buraya tıklayabilir).

Yola çıkmadan önceki akşamki karbonhidrat takviyemiz: Makarna

Cumartesi sabahı saat 07.00’de Google önünde toplandık ve yolculuk öncesi son pozumuzu verdik. Kıyafetlerimizin henüz tertemiz olduğuna ve kanda dolaşan fazla karbonhidratın getirdiği enerjik duruşumuza dikkatinizi çekerim. 🙂

Soldan sağa: Ben, Jean-Regis, Derk, Catherine, Colin, Justin

Hava ve yol şartları muhteşem değildi: 4-5 derece, yağmur ve kuzeyden esen rüzgar. Aşağıda paylaştığım birkaç fotoyu incelerseniz ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız…

Öndeki bisikletin çamuru arkadakini resmen yıkıyordu

40 km sonrası – Drogheda'daki ilk molamız

Yolun dörtte birlik kısmından sonra

İrlanda Cumhuriyeti ile Kuzey İrlanda (Birleşik Krallık) arasındaki sınır şehri olan Dundalk’taki molamız benim için yolculuğun sonuydu. Çünkü, haftalar öncesinden başvurmuş olmama rağmen Birleşik Krallık vizem yetişmemişti. Gerçek anlamda bir sınır ve kontrol noktası olmasa bile vizesiz olarak Birleşik Krallık’a girme riskini almak istemedim ve yolculuğun 100 km’lik ilk kısmının ardından trenle Dublin’e geri döndüm. Ekibin kalanı ise 80 km daha yol yaparak Kuzey İrlanda’nın başkenti Belfast’a ulaştı.

***

Daha önce söylediğimi yine tekrarlıyorum:

Hayatımız boyunca karşımıza çıkan engellerin çoğunluğu kendi koyduğumuz sınırların dayatmalarıdır.

Akıllı çaba ve hazırlık ile daha önce yapamam dediğimiz birçok şeyi çok rahat yapabildiğimizi farkederiz. Koyduğumuz tüm limitlerin psikolojik bariyerler olduğunu öğreniriz. Ama bazı durumlar gelir ki, zihnen ve bedenen hazır olsak bile kurallar ve kaideler bizi engeller.

Kuralları çiğnemekten ve düzene karşı gelmekten asla bahsetmiyorum. Ama koyulan her türlü kural, kaide ve akıp giden düzen sorgulanabilmeli ve iyileştirilebilmeli. Ben de bu yazıda ülkeleri birbirinden ayıran bürokratik sınırları sorguluyorum.

Goethe şöyle der: “Birini anlayabilmek için önce sevmek gerekir”

Ben de ekliyorum: “Sevmek içinse daha yakın olmak, sınırları aşmak gerekir”

Ve farklı kültürlerin, dillerin, düşüncelerin ve insanların çok daha kolay bir araya gelebileceği “SINIRLARIN OLMADIĞI” bir dünya diliyorum.