Yemek sırası ve hayat

Ne alaka, değil mi?

Yemek sırası ve hayat. İki alakasız kelime, halbuki birbirinin aynısı ikisi de…

***

İş yerinden bir arkadaşımla öğle yemeği sırasında bekliyoruz. Kendin servis yaptığın açık büfe tarzı kafeterya.

Sıra uzun. Ama beklemeye değecek kadar güzel yemekler.

Yavaş yavaş ilerliyoruz…  İleride sıranın U yaptığı köşeyi görebiliyoruz.

İşte tam o anda yanyana geliyoruz, sıranın başındaki ve o an hedefe ulaşmanın sarhoşluğunu yaşayan kişiyle.

Sanki dakikalarca sırada bekleyen kendisi değilmiş edasıyla, yavaştan alarak ve umarsızca tabağına koyuyor yemekleri.

Yanındakiyle konuşuyor, bazı yemekleri iki üç döndürüp, tabağına koyar gibi yapıp geri döküyor.

Bazı yemeklere saniyelerce bakıyor alsam mı almasam mı problemine felsefi bir çözüm ararcasına.

Sonunda nihayet sırayı terkediyor.

Arkadakileri bekletmekten rahatsız olmadan, belki beklettiğinin farkına bile varmadan, zafer sarhoşluğuyla ve aynı sıraya yarın yeni baştan gireceğini belki unutarak…

Şimdi; yemek sırasını hayat yapalım.

Sıradakiler de hayatta karşılaşacağınız insanlar olsun.

Yemek ise ulaşmak istediğiniz hedefleri simgelesin.

Ve filmi başa alalım…

Sıraya girdik, binbir çile çekerek hedefe çok yaklaştık.

Filmin final sahnesindeyiz artık…

Hedefe ulaşınca nasıl davranacağımızı anlatan sahne bu…

Henüz izlememiş olanlar için, filmin sonunu söylemeyeceğim.

Bırakayım da, isteyen istediği gibi tamamlasın kendi filminin sonunu…